We zijn er!

Het voelt allemaal nog onwerkelijk, maar toch is het echt waar: we zijn in Resele!

Ibe reisde een week geleden af met al onze spullen in een bus en giga-aanhanger. Nou ja, AL onze spullen… Dingen wegdoen is niet de sterkste kant van de familie Moerman, met als gevolg dat er nog zo’n 1500 kilo ‘meuk’ in de kelder van nicht Gerry staat. Het leverde interessante verhuistaferelen op (alles in de aanhanger, uit de aanhanger, nog een keer alles in de aanhanger en er weer uit… Enfin: Ik Vertrek had er een mooie aflevering van kunnen maken). Nichtlief zet over een jaar alle 1500 kilo’s op Marktplaats- dus mocht je nog een plekje over hebben als je ons stulpje komt bewonderen: graag melden in Den Ham.

Maaike bleef nog een kleine week in Nederland met de kinderen, zodat Ibe alvast kwartier kon maken. Bijzondere dagen, voor ons allebei. We hebben het zo verschrikkelijk druk gehad en nu was er voor het eerst iets meer rust. En daar werden we allebei een beetje verdrietig van. Wie laat je achter, en hoezo wilden we dit ook alweer? Blij werden we ook: Ibe omdat hij eindelijk in Zweden is. En Maaike omdat ze zich omringd voelde door zoveel lieve familie en vrienden die alsmaar blijven meehelpen en meedenken- ook al zijn we eigenlijk natuurlijk gigantische eikels omdat we zo ver weg verhuizen!

Vijf dagen na Ibe reisden Maaike, Hieke en Mans ook af: 12 uur met bus, trein, vliegtuig, trein en auto. Best druk, maar ook heel mooi om zo van het ene leven in het andere leven te ‘glijden’. Hieke en Mans hadden meteen Zweedse vriendjes in de trein, Maaike voelde zich eventjes een hele stoere powervrouw die de wereld doorkruist op zoek naar een nieuw leven.

Al heel wat kilometers Zweden in zag Hieke voor het eerst sneeuw uit het raam van de trein: ‘NU zijn we in Zweden, hé mama?’. Ja. Nu zijn we in Zweden.